Het grootste taboe

Het grootste taboe in de kapitalistische wereld:

"You take the blue pill, the story ends, you wake up in your bed and believe whatever you want to believe. You take the red pill, you stay in Wonderland."

(The Matrix 1999)

Neemt u de blauwe of de rode pil? Hierbij gaat het niet om de pil uit "The Matrix", maar om antidepressiva. Dus neemt u de rode of de blauwe pil?

Als u de rode pil neemt hoeft u zich niet te schamen. U bent in goed gezelschap. Ongeveer 10% van de Nederlanders neemt antidepressiva. De rest van Europa en de VS meegerekend, dan gaat het percentage zelfs naar 20%. Als we hierbij ook nog eens uitgaan van het feit dat dit percentage berekend is tov. de gehele bevolking, dus inclusief kleine kinderen tot 10 jaar, dan is dit cijfer natuurlijk schrikbarend hoog. Gaan we het percentage berekenen tov. de bevolking exclusief kinderen t/m 10 jaar, dan komt dit neer op 25% van de bevolking.

Dus 1 op de 4 personen in Europa en de VS neemt antidepressiva. Als dit daadwerkelijk het geval is, dan is depressiviteit volksziekte nummer 1. Als we er dan ook rekening mee houden dat een gemiddeld huishouden uit 3 personen bestaat, is er dus bijna in elk huishouden in de westerse wereld minimaal 1 persoon depressief of heeft last van spanningsklachten. Op deze manier zou men zelfs kunnen spreken dat 50% van de huishoudens te maken krijgt met deze ziekte.

Waarom wordt dit dan toch stilgezwegen? Waarom zijn zoveel mensen depressief of hebben last van spanningsklachten?

Mijn mening is dat dit komt doordat wij in een maatschappij leven waarin we steeds meer willen, waarin alles beter moet en alleen de winnaar telt. Zodra we worden geboren begint het en het eindigt in het graf. Op school gaat het om de hoogste cijfers, bij sport gaat het om het winnen en in het bedrijfsleven gaat het om de winst. Het is nooit genoeg en het moet altijd beter. In de kapitalistische wereld leidt dit ertoe dat er voor elke winnaar, veel verliezers zijn. De winnaar krijgt het meest en de verliezer steeds minder. Doordat er steeds minder winnaars zijn die steeds meer krijgen en de verliezers dus steeds minder krijgen, zal er veel meer ruimte zijn voor depressiviteit, werkdruk en andere spanningstoornissen.

Zouden we dit willen doorbreken, dan zullen we afscheid moeten nemen van deze prestatiemaatschappij en veel meer uit moeten gaan van de kwaliteiten van elk individu. We zullen de competitie uit het onderwijs, de sport en het bedrijfsleven moeten halen en meer waarde moeten hechten aan sociale eigenschappen dan aan winnaarmentaliteit.

Laat kinderen weer kinderen zijn, geef de arbeider zijn plezier in het werk terug en vier de verliezer in plaats van de winnaar. Dan zijn er meer winnaars dan verliezers.

Maff