Nooit weer

Al leunend op zijn schep, stond David Cohen door het gaas te kijken naar de grote donkere wolken die opstegen van een, zo leek het, even donkere wereld aan de andere zijde van het hek. Op deze afstand kon hij het vuur ruiken en een bepaald element kwam hem griezelig bekend voor. De lucht van brandend mensenvlees had hij al vele malen eerder geroken. Het was het akeligste wat een mens kon ruiken.

Hij had gehoopt dit nooit weer mee te maken, toch had het lot dit nog voor hem in petto op zijn oude dag.

Twee soldaten liepen voorbij en groetten hem. David vroeg of ze iets te roken voor hem hadden. Een van de jongemannen gaf hem een sigaret en de ander bood hem een vuurtje aan. Het was niet zijn eigen merk, maar dat gaf niks. Nu had hij in ieder geval een kans om de akelige brandgeur niet meer te hoeven ruiken.

Zijn gedachten gingen terug in de tijd, meer dan 70 jaar. Naar een andere tijd en plaats. Het hek leek hetzelfde, de geur was dezelfde en er waren ook soldaten geweest. Ook toen was hem een sigaret aangeboden, alleen hadden hij en de soldaten een andere taal gesproken. Ja, vrijwel alles was hetzelfde, behalve dat hij zich nu aan de juiste zijde van het hek bevond. De soldaten hadden hem gegroet; Auf wiedersehen. David had teruggeknikt.

Hij bedankte de soldaten voor de sigaret. Ze groetten hem; Shalom. Hij knikte terug.

David schaamde zich. Nooit weer; hadden ze gezegd. Dit nooit weer................

Maff